Yeni cep telefonuma eskisinin rehberini geçiriyordum dün…
Baktım, bazı isimlerin numaraları duruyor; kendileri yok…
Bir deprem sonrasının hazin sınıf yoklaması gibi:
“- Cem Karaca?”
“- Yok!”
“- Barış Manço?”
“- Yok!”
“- Erol Mutlu?”
“- Yok!”.
“- Melih Kibar?”
“- Yok!”
* * *
Sanki mazinin kumsalına yazılmış isimler… Eninde sonunda geleceğini
adımız gibi bildiğimiz halde hiç gelmez zannettiğimiz bir dalga geliyor
ve
yıllar
yılı özene bezene sahile işlediğimiz o güzelim yazıları bir darbede
siliyor. Kum gibi dağıtıp ummana sürüklüyor.
Sonrası boşluk… Sonsuz bir boşluk…
* * *
Yitik dostların, tanışların ekrandaki isimleri üzerinde geziniyor
parmağım… “Sileyim mi” diye soruyor telefon…
Başparmağın ucunda bir ömür…
Can, bir tuş mesafesinde…
“Sil” komutuna elim varmıyor.
“Sil”mek ihanet gibi geliyor.
* * *
Rehberim isim dolu… Kimi canlı, kimi ölü… “Sil”meye kıyılamamış
nice
isim, yaşayanlarla birlikte duruyor orada… “Yaşayanlar” dediğim,
sırasını bekleyenler… Kim bilir
hangisi, hangisinin ardı sıra… “Ha 3
gün önce, ha 5 gün sonra…”
Kimi vakitli, kimi apansız, bir anda…
Rasgele arıyorum yitenlerden birini…
Gençten bir kadın sesi yanıtlıyor:
“Aradığınız numaraya şu an ulaşılamıyor.”
Gelecekte ulaşılması da mümkün görünmüyor. “Daha sonra tekrar
deneyiniz”
tavsiyesine gülüyorum.
Denemeye söz veriyorum.
Ölmüş de hafızadan silinmemiş dostlar, ölmeden silinenlerden daha uzun
yaşıyor bu rehberde…
* * *
Hep merak ederim:
Nereye gider bu bilgisayarların, cep telefonlarının posta kutularından
silinen mesajlar, mektuplar,
yazılar…
Onca harf, cümle, satır?.. Sanal âlemin görünmez kablolarına tutunup
bir
ekrandan yüreklere ulaşan haykırışlar, özlemle tuşlanmış, mesaj
kutularında saklanmış aşklar… ne olur silinince?..
Uzay boşluğunda dağılır mı?
Yoksa bir yerlerde saklanır mı?
Bir gün yeniden toplanır mı?
Silinmiş yazılar diyarında…
Bir pişmanlık kurultayında…
Ya ölenler?
Onlar hangi keşfedilmemiş ülkeye gider?..
* * *
Galiba hayattan kayıt sildirdikten sonra ilkin gelip sevenlerinin
hafızasına kaydoluyorlar.
Bilgisayar gibi değil insan hafızası…
Bir tuşluk
“sil” komutuyla silmiyor sevdiğini… silemiyor.
Emir, ferman dinlemiyor.
Hatıralara sarıp saklıyor orada… anıyor, yâd ediyor, “yaşatıyor”.
Belki hiç unutmuyor ve yanına gidene dek orada koruyor. Belki -5-10 yıl
sonra- bir gün “hafızası doluyor”, onu silip yerine bir başka ismi
yazıyor.
İşte insan asıl o zaman “sil”iniyor.
Sözün özü, demem o ki;
Unutmazsak yaşatırız!
Can Dündar
DostlukVadisi Blog 
Tebrikler Çok Güzel Bi Yazı…!!