Karimi 1998’in sonbaharinda kaybettim… Yedi senelik
evliligimizin iki senesini kanser tedavisi icin hastanelerde
gecirmistik. Karim, her evlilik yildonumumuzde ikimizin fotografini
cerceveler, “Bunlar bizim hayatimizin golgeleri” derdi..
Oldugunde,yedi tane resmimiz vardi.
97’in bir gecesinde onu aldattim. Oysa ona surekli onu ne kadar
coksevdigimi ve sonsuza kadar sadik kalacagimi soylerdim.
Olmeden iki hafta once yine ayni seyi tekrarladim. Tuhaf bir
gulumsemeyle bakti bana ve sadece: “Biliyorum”dedi.
Izmir’e kar yagdigi gun, yani bir ay once, evdeydim.Fotograflarimiza
bakiyordum yine… Her cercevenin altinda bir harf oldugunu ilk kez o
gun fark ettim.
A.
R
K.
A.
S.
I.
N.
Gerisi icin yillari yetmemisti. Ama sanirim “Arkasina bak” yazmaya
filan niyetlenmisti. Hemen cercevelerin arkasina baktim.
Hicbir sey yoktu. Sonra birsey durttu beni, hepsini teker teker
soktum. Inanabiliyormusunuz, her birinin arkasindan bir mektup cikti!
Gecirdigimiz her sene icin sevgi dolu sozler yazmisti.
1997’deki resmimizin icinden cikan zarf ise simsiyahti.Ve icinden su
sozler cikti:
’14 Mart 1997/Gozlerin bana baska birine dokunmus gibi
bakti/Soylemene gerek yok,biliyorum…”
2002’deyiz. Onu kaybedeli 4,aldatali 5 yil oluyor. Icim aciyor
simdi.Cunku kadinlar biliyor, hissediyor… Sadece paylasmak istedim.
seni seviyorum diyenin sevgisinden suphe et, cunku; ask sessiz,sevgi
dilsizdir…
AYŞE ARMAN’dan
DostlukVadisi Blog 